Lewiatan

MFF w Cannes 2014: najlepszy scenariusz
Europejskie Nagrody Filmowe 2014: 4 nominacje – najlepszy film, najlepsza reżyseria, najlepszy scenariusz – Andriej Zwiagincew, Oleg Negin, najlepszy aktor – Aleksiej Sieriebriakow
T-Mobile Nowe Horyzonty 2014, Festiwal Filmu i Sztuki Dwa Brzegi 2014
Złoty Glob 2015 za najlepszy film nieanglojęzyczny
Festiwal w Cannes: nagroda za najlepszy scenariusz
Nominacja do Oscara: w kategorii najlepszy film obcojęzyczny

Kola mieszka z młodą żona Lilą i nastoletnim synem Romą w małym miasteczku nad morzem w północnej Rosji. Ma stary drewniany dom, położony nad zatoką, który odziedziczył po ojcu. Gdy mer miasteczka wygrywa z Kolą sprawę sądową, postanawia wyrzucić go z domu. Na pomoc przybywa Dimitri – znajomy prawnik z Moskwy, który wie jak uratować majątek Koli. Rozpoczyna się walka o przetrwanie ze skorumpowaną strukturą władzy, która zaczyna być coraz bardziej agresywna.

Lewiatan to czwarty, uznany za najlepszy i najbardziej odważny film fabularny w karierze Andrieja Zwiagincewa, znanego w Polsce z filmów Elena, Powrót, Wygnanie. To współczesny filmowy dramat z elementami czarnej komedii. Ten ciekawy przykład metaforycznej satyry o współczesnej Rosji, pełnej głębokiej ironii jest współczesną wersja Księgi Hioba.

Tytuł filmu to nawiązanie do fundamentalnego traktatu filozoficznego Thomasa Hobbesa. Film zadaje pytanie, jak daleko może posunąć się człowiek wierzący w system, który tak naprawdę nie oferuje ludziom niczego dobrego. Lewiatan konfrontuje widza z odwiecznymi pytaniami na temat życia i śmierci, a jednocześnie pozwala pokazać główną ideę naszych czasów: przetrwanie najsilniejszych, bez względu na cenę.

Nakręcony w szaro-niebieskiej tonacji, wysmakowany w każdym detalu film prezentuje charakterystyczny dla Zwiagincewa styl, w którym dużą rolę odgrywają wystudiowane obrazy. Autorem zdjęć jest stały współpracownik reżysera Michaił Krichman. W filmie wykorzystano przepiękną muzykę Philipa Glassa z opery Echnaton, która w doskonały sposób oddaje atmosferę filmu.

Wspaniale spuentowany, pełen głębokiej ironii, uderzający falą muzyki Philippa Glassa z jego opery Echnaton. Ten film robi kolejny wyłom w sposobie ukazywania Rosji. Tadeusz Sobolewski, Gazeta Wyborcza

Przerażające demony wynurzają się z głębi tego wspaniałego, podstępnie aluzyjnego i nieuchwytnego filmu, chyba najbardziej odważnego i najlepszego jak do tej pory w karierze reżysera. The Hollywood Reporter

Nowoczesny filmowy esej, thriller z otwartym zakończeniem, czarno-biała komedia społeczna, a przede wszystkim polityczna parabola, zanurzona w gorzkiej ironii. The Hollywood Reporter

Arcydzieło filmowe. The Guardian